Το καταφύγιο εδώ και χρόνια αιμορραγεί.
Δύσκολοι οι καιροί, ο κόσμος δεν βοηθάει και οι δικές μας δυνάμεις εξαντλήθηκαν. Στερέψαμε.
Οι λίγοι που έχουμε μείνει, κάνουμε πολλά παραπάνω απ’ όσα είχαμε φανταστεί ότι θα χρειαζόταν να κάνουμε ποτέ.
Και οι εγκαταλείψεις καλά κρατούν. Κάθε φορά το ίδιο σουρεάλ σκηνικό. Σκυλιά στοιβαγμένα σε κλουβιά και δίπλα σκουπίδια που μας αφήνουν λές για φιλοδώρημα.
Το καταφύγιο δεν μπορεί να φροντίσει τα ζώα που ήδη έχει και συνεχώς μας εκβιάζουν να αναλάβουμε κι άλλα.
Τα έξι χτεσινά ελευθερώθηκαν. Όποιος/α τα άφησε, αν νοιάζεται, ας ψάξει να τα βρεί στην περιοχή.
Δεν μιλάμε για παράπονα πιά, μιλάμε για πόνο.
Και φοβόμαστε πως σε λίγο το καταφύγιο δεν θα πονά, δεν θα αιμορραγεί, γιατί θα έχει πεθάνει. Και μαζί του θα πεθάνουν και ζώα που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί…
Και θα ξέρουν πολύ καλά ποιοί το προκάλεσαν αυτό.
Ας ζήσουν λοιπόν με αυτή την ευθύνη.
