Είναι και οι άνθρωποι που δεν περίμεναν ποτέ πως θα τους τα φέρει έτσι η ζωή και θα σηκώνουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Και που θα είναι τόσο συμπονετικοί με τους άλλους, θα κάνουν τόσο δικό τους το πόνο των άλλων, που με τον εαυτό τους θα γίνουν σκληροί. Για να αντέξουν.
Και θα έρθουν στιγμές που θα θέλουν να κάνουν λίγο πίσω, να πάρουν μια βαθιά ανάσα, αλλά δεν τους επιτρέπεται.
Έχουμε πει, για αυτό είμαστε εδώ, ο ένας για το άλλον. Για να μοιραζόμαστε τις χαρές, αλλά και τον πόνο.
Σήμερα είπαμε αντίο στην Ρουμπίνη. Έζησε, αγαπήθηκε, γέρασε. ‘Εφυγε πλήρης.
Και σήμερα κλάψαμε όλες, όπου βρισκόταν η καθεμιά, μαζί με την Φωτεινή γιατί για αυτήν ήταν πιο δύσκολο. Κι ας μην λέει ποτέ πολλά. Καταλαβαίνουμε.
Η Ρουμπίνη σίγουρα είναι ήδη ξανά με την “μαμά” της, που ήταν και η μαμά της Φωτεινής.
Κι αυτή είναι μια ευκαιρία να σου πούμε Φωτεινή ότι το ΚΑΖ ξέρει πόσο το αγαπάς. Του το δείχνεις κάθε μέρα, κάθε λεπτό.
Εσύ όμως ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπάει το ΚΑΖ; Σε λατρεύει.
Να το μάθεις.
Αντίο Ρουμπινάκι. Φωτεινή σ’αγαπάμε πολύ.
Η ομάδα του ΚΑΖ.
