Τα ζώα μας ταίστηκαν και ποτίστηκαν πολύ αργά χτες το βράδυ. Σήμερα είχαμε όλες μας άλλες υποχρεώσεις. Θα ξαναπηγαίναμε να τα δούμε και να τα φροντίσουμε όταν ο ήλιος έπεφτε, καθώς κι αυτά με τόση ζέστη, βρίσκουν δροσερές γωνιές και κοιμούνται όλη μέρα. Εντελώς τυχαία και εκτάκτως, μια εθελόντρια μας έπρεπε να πάει, γιατί χτες βράδυ ξέχασε τα κλειδιά της.
Σήμερα το μεσημέρι το θερμόμετρο ήταν κατακόκκινο. Πλησιάζοντας βρήκε ένα τσοπανόσκυλο, που κάποιος εγκατέλειψε για να το αναλάβουμε εκβιαστικά.
Το ζώο ήταν σε σύγχυση, είχε κυριολεκτικά ψηθεί, δεμένο ποιος ξέρει πόσες ώρες μέσα στον ήλιο, χωρίς νερό, είχε μπερδευτεί με το σκοινί, μέσα στην απελπισία του είχε σκάψει έναν λάκκο για να χωθεί, κατατρομαγμένο και ανήμπορο να σταθεί.
Το ζώο είναι σε άσχημη κατάσταση, η οποία επιβαρύνθηκε με το απίστευτο βασανιστήριο στο οποίο το υπέβαλε ο “σωτήρας” του! Εάν η εθελόντρια δεν είχε ξεχάσει τα κλειδιά της; Εάν πήγαινε στο καταφύγιο λίγο αργότερα; Θα βρίσκαμε το ζώο νεκρό! Θα είχε πεθάνει με φριχτό θάνατο.
Τον κουβαλήσαμε μέσα -μπορούμε δεν μπορούμε!- τον βρέξαμε, ήπιε, του καθαρίσαμε τα μάτια από τις τσίμπλες και μαζί με αυτές έβγαινε κι αίμα.
Ακούστε. Θα τον κάνουμε καλά, θα το παλέψουμε.
Αλλά εσείς που μας βάζετε το μαχαίρι στον λαιμό, είστε η ντροπή της “φιλοζωίας”. Είστε η ντροπή της ανθρωπιάς.
Εμείς κάνουμε κάτι πολύ δύσκολο. Εσείς κάτι πανεύκολο. Εξαπατάτε τους εαυτούς σας. Και τους εξαπατάτε με το να θεωρείτε σαν αλήθεια τα δικά σας ψέματα.
Πόσο βρώμικο, άθλιο και ποταπό. Πως αντέχετε τον εαυτό σας;
