Ρεξ

Ρεξ, μεγάλη και γενναία ψυχή, σ’ ευχαριστούμε που ήρθες στη ζωές όλων μας και μας έκανες πιο ανθρώπινους βοηθώντας σε.  Μας χάρισες το ανεκτίμητο δώρο της πληρότητας όταν κάνουμε το ακατόρθωτο κατορθωτό.  Η ασθένειά σου όμως δεν σε ξέχασε, παρά τα δύο χρόνια αγάπης και αξιοπρέπειας που έζησες δίπλα στη Κάντις.  Στο τέλος δεν σε στήριζαν πια ούτε τα μπροστινά σου πόδια και το καροτσάκι σου έμενε άχρηστο στη γωνία.  ‘Aντε αγόρι μου, τρέχα τώρα ελεύθερος στα λιβάδια της γέφυρας του ουράνιου τόξου.