Στις 8 Αυγούστου που πήγαμε για ένα ταξίδι αστραπή στη Γερμανία να μεταφέρουμε στις οικογένειές τους την Μαρίνα, την Σμάϊλυ και την Ντίβα, μας είχαν τα κορίτσια του γερμανικού σωματείου μία έκπληξη.  Έφεραν στο αεροδρόμιο την πολυαγαπημένη μας Μάμα Λίντα και την Ρίτα, το τέως ψωραλέο κουτάβι από την Κόρινθο.  Η χαρά μας ήταν τεράστια που ξαναείδαμε τα δύο μας σκυλιά και ιδιαίτερα βέβαια την θρυλική Μάμα Λίντα.  

Ήρθες κι έφυγες αγόρι όμορφο και κατάλευκο.  Λέμε ότι η Ερλίχια θεραπεύεται εύκολα και δεν είναι τίποτα.  Όχι όμως πάντα.  Ο Σνόου ήρθε με 15.000 αιμοπετάλια όταν κατώτατο όριο είναι οι 200.000 και με πληγές που δεν έκλειναν.  Και δυστυχώς ούτε τα ακριβά Ροναξάν βοήθησαν, σε μια εποχή που λιγοστεύουμε τις μερίδες φαγητού των ζώων για να επιπλεύσουμε οικονομικά.  .Η πρώτη αιμορραγία μας κράτησε ξύπνιους την πρώτη νύχτα δίπλα του και διήρκεσε αρκετές μέρες.  Η δεύτερη, σε συνδυασμό με δυνατές διάρροιες  ήταν και η μοιραία.  Κοιμήσου ήρεμα καλέ μου δίπλα στα άλλα μωρά μας κι εκεί που πας δώσε χαιρετισμούς και στον Ορφέα.

Το Κασσανδρόνι μας επέστρεψε επιτέλους στην οικογένειά του.  Μια ιστορία αγάπης και πίστης του ανθρώπου προς τον σκύλο του.

Εδώ το λινκ για όλη την ιστορία της Κασσάνδρας μας και της οικογένειά της.

Κάθε μέρα παίρνουμε γράμματα και φωτογραφίες από ζώα του ΚΑΖ που κατάφεραν να βρουν μία οικογένεια κι ένα ζεστό σπιτικό για την υπόλοιπη ζωή τους.  Κι αυτή είναι η μοναδική μας αποζημείωση για τα τρεξίματα, τα έξοδα, το άγχος, τους αγώνες που κάνουμε γι αυτά τα αδεσποτάκια.  Μερικά απ’ αυτά όμως φεύγουν για τη καινούργια τους ζωή κι αφήνουν σε μας ένα μεγάλο κενό.  Είναι τα πολύ αγαπημένα μας, τα πολύ χαρισματικά.  Ένα απ’ αυτά είναι κι η σοκολατιά Αλένα, το πανέμορφο Λαμπραντόρ μας.   

Ο Ορφέας μας!  Ο μεγάλος (σε ηλικία και μέγεθος) λύκος μας που είχε υιοθετηθεί πριν 6 χρόνια στον Καναδά.  Αποφάσισε πως ήταν καιρός να φύγει.  Έφυγε από δω σε ηλικία 6-7 ετών με ένα τεράστιο πρόβλημα υγείας, είχε έναν όγκο μέσα στο στόμα του, χειρουργήθηκε στον Καναδά κι έζησε 6 ολόκληρα χρόνια με απόλυτη αγάπη από την μαμά του και τα δύο σκυλοκοριτσάκια της οικογένειας.  Θα μπορούσε να γράψει κανείς βιβλίο για τον Ορφέα, ας αρκεστούμε όμως σ’ ένα “καλό ταξίδι φίλε” και μια ευχή, να ακούει φλάουτο εκεί που πήγε, που τόσο αγαπούσε τον ήχο του.