Τα πρώτα νέα από την οικογένεια της Σάντρας λένε ότι το κατσαρίδι συμπεριφέρεται σαν να ζούσε μαζί τους τουλάχιστον 20 χρόνια.  Ακολουθεί τους πάντες μέσα στο σπίτι, προϋπαντεί όποιον έρχεται, μοιράζει φιλιά στους ανθρώπους της, αφήνει τις γάτες του σπιτιού να την μυρίζουν και προτιμά τον καναπέ από το καινούργιο μαλακό κρεβατάκι της.  Θα μας λείψει αυτό το καλόκαρδο ζωάκι, αλλά δεν πειράζει.  Μας φτάνει που ζει καλά στο σπίτι της.

Κι ο Μάβερικ, αδελφός της Μπονίτα, με την οικογένειά του.  Είναι, λέει, το πιο έξυπνο κουτάβι του κόσμου.  Περίεργο, το ίδιο λέει και η οικογένεια του άλλου αδελφού, του Φάλκον 🙂

Δεν προλάβαμε να του δώσουμε όνομα, τον λέγαμε “το μικροσωμάκι από την Καλλιθέα”.  Μάθαμε ότι ήταν πολύ καιρό στο πεζοδρόμιο, σ’ ένα χαλάκι ακίνητος μ’ ένα μπωλ νερό δίπλα του. Όταν τον μάζεψε μέλος μας, έκλαιγε από τους πόνους, ήταν γεμάτος πληγές πίσω, τα πόδια του είχαν μαζευτεί κάτω από την κοιλιά του κι είχαν ακινητοποιηθεί και η έκφραση πετσί και κόκαλο δεν δίνει την πραγματικότητα.  Μεταφέρθηκε αμέσως σε κλινική, αλλά ήταν πολύ αργά.  Πώς μπορούσαν και τον κοίταζαν χωρίς να τον βλέπουν;;;

Εδώ Λεύκιππε είσαι όπως θέλουμε να σε θυμόμαστε.  Γεράματα και ασθένεια κατέβαλαν την καρδούλα του και σήμερα το πρωί βρέθηκε στο κρεβατάκι του να κοιμάται τον Μεγάλο Ύπνο.  Καλό σου ταξίδι Λεύκιππε.  Τις πρώτες βδομάδες τουλάχιστον, θα ρίχνουμε τα μπισκοτάκια, που τόσο αγαπούσες, στα πουλιά.

Ο Ξάνθος ήρθε στο καταφύγιο για λίγες μέρες για να φύγει πάλι, αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή.  Τουλάχιστον ήταν η Λούση δίπλα σου να σε χαϊδεύει την ώρα που έφευγες και να σου εύχεται Καλό Ταξίδι.  Δεν ήσουν τόσο μόνος όσο στην ζωή σου.