Το πρώτο αγοράκι από τα μωρά τηςπλαστικής σακούλας το κάναμε πακέτο, του βάλαμε κι ένα γαλάζιο φιόγγο και το δώσαμε στην καινούρια του οικογένεια.  Ένα μεγάλο άλμα από τον κάδο σκουπιδιών σε αγαπησιάρικες αγκαλιές.

Κι άλλο ένα από την ίδια γλυκιά συμμορία πήγε σπίτι του.  Είναι ένα από τα τρία brownies.  Μακάρι νάχουν και τα υπόλοιπα την ίδια καλή τύχη και να φύγουν γρήγορα από το καταφύγιο.  Τί πιο καλό από το σπίτι σου και την οικογένειά σου!  Καλή τύχη νάχετε μωράκια!

Είναι μία όμορφη χώρα η Γερμανία!  Πράσινο παντού, κάθε πόλη μικρή ή μεγάλη έχει σε απόσταση αναπνοής δάση και πάρκα, έχει άφθονα νερά, είναι καθαρή, σέβεται και φροντίζει τους παλιούς της οικισμούς, τα κτίρια και τους πύργους της…  Στη φωτο ο Ρήνος, όπου πριν από λίγο είχαν κάνει το μπάνιο τους η Λούλου, η Πίντα και η Φρίντα της Νάντιας.  Κοντά στη Χαϊδελβέργη καταλήξαμε στις 16.7.2010, αφού παρέλαβαν οι οικογένειες στο αεροδρόμιο τα σκυλούνια τους.    

Ήταν αγάπη από την πρώτη ματιά!  Μόλις πάτησε η Ζωή το πόδι της  στο καταφύγιο, ο Μιστόκλης κόλλησε τη μυτόγκα του επάνω της και κέρδισε τη καρδιά της.  Η Ζωή, δεύτερη γενιά Αμερικάνα, είναι η κοπελιά που ήρθε φέτος με εθελοντές από τις ΗΠΑ για να κάνουν εθελοντικές εργασίες στο ΚΑΖ κι έτσι μετά από 6 ολόκληρα χρόνια βάφτηκαν και φρεσκαρίστηκαν τα κτίρια του καταφυγίου.  Τον Μιστόκλη πολλοί τον κοίταξαν στο καταφύγιο αλλά κανείς δεν τον είδε!  Για όλους ήταν μόνο ένα μεγάλο, μαύρο κι ανασούμπαλο σκυλί.  Μόνο η Ζωή διάβασε στα γλυκά καστανά του μάτια την λαχτάρα να έχει δικιά του οικογένεια και να φύγει από το καταφύγιο.      

Το έχουμε ξαναπεί: “Μην κοιτάς τα στραβά μου πόδια, κοίτα την ίσια μου τύχη”:-)  Η Μπέμπα βρέθηκε έγκυος  δεμένη έξω από το καταφύγιο.  Την στειρώσαμε αλλά δεν ξέραμε πού ζούσε για να την επιστρέψουμε στη γειτονιά της κι έτσι την κρατήσαμε με την ελπίδα να υιοθετηθεί.  Ήταν πολύ γλυκιά και φιλική με όλους, αλλά δυστυχώς δεν έκανε το μοιραίο κλικ σε κανέναν.  Μέχρι που είδε τις φωτογραφίες της η σημερινή της οικογένεια στη Γερμανία.  Έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι κι η Μπέμπα που την λένε τώρα Κοκό, ταξίδεψε για την αγκαλιά τους.  Τα πρώτα γράμματα της οικογένειάς της είναι γεμάτα απορία, γιατί αυτό το εκπληκτικό σκυλί δεν βρήκε οικογένεια στην Ελλάδα.  Τώρα εμείς τί να τους πούμε και πώς να δικαιολογήσουμε τους συμπατριώτες μας;;;