Αυτά τα παιδικά χεράκια κρατούν τη μικρή φτερωτή ζωή που έσωσαν.  Ένας μικρούλης σπούργιτας βρέθηκε στο μπαλκόνι, πολύ μικρός και αδύναμος ακόμα για τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής. Βρέθηκε όμως στο μπαλκόνι της Μαράϊκε κι αυτό τα λέει όλα.  Φτιάχτηκε αμέσως φωλίτσα κι έμεινε το πουλάκι στο μπαλκόνι μέχρι που το ανακάλυψε η μαμά του.  Ανενόχλητη πια, μπορούσε να έρχεται και να το ταΐζει κάθε μέρα μέχρι που ο πιτσιρικάς δυνάμωσε.  Και μια μέρα, μ’ ένα φρρρρτ, πέταξε ελεύθερος, ωραίος και γενναίος. Καλές πτήσεις νάχεις σπούργιτα της Μαράϊκε.

Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους μας από τη Θεσσαλονίκη που έστειλαν τροφές για τα αδεσποτάκια.  Είναι πολλές οι κοιλίτσες που πρέπει να γεμίζουν καθημερινά.  Κι είναι και φαγανά τα άτιμα!

Έτσι ξεκίνησε η μέρα έξω από το Ταχυδρομείο Κηφισιάς. Τρεις τεράστιες κούτες, να κουβαληθούν από τον πρώτο όροφο κάτω, να αδειάσουν και να φορτωθεί το περιεχόμενό τους στο Φιατάκι που έχει μάθει πια. Γίνεται φορτηγάκι κάθε φορά που η αγάπη σας το απαιτεί. Και πάλι αυτή τη φορά οι κούτες ήταν δώρο από την Νάντια, την μαμά της Φρίντας μας.  

Έτσι ήταν ο Γκρέκο όταν τον βρήκαμε τον Ιανουάριο του 2006. Τον πήραμε στο καταφύγιο, τον θεραπεύσαμε, τον ταΐσαμε, τον κανακέψαμε κι όταν έκλεισε η πληγή του λαιμού του τον επιστρέψαμε στην αγέλη του.  ‘Επρεπε να βλέπατε τη χαρά του που επέστρεψε στα φιλαράκια του.  Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε δηλητηριασμένος μαζί με την μαμά του Βόλφι του Λεόν και του Φίλου, που είχαμε στειρώσει. Ήσουν σοφός σκύλος, Γκρέκο. Μπορείς να τους συγχωρήσεις;

Η κουκλίτσα Σακίρα υιοθετήθηκε.  Όσοι θέλατε, αργήσατε :-))  Ζει με δύο γάτες, ένα κούνελο και την Τζενούλα, το κουτάβι του καταφυγίου με το σπασμένο πόδι που το φωνάζαμε Λουλάκι.