It’s with a really heavy heart that we have to announce that Bruno, the poor Rottweiler found in such terrible condition with the rotted paw, has sadly lost his brave fight for life. Bruno was rescued by Anna Rizopoulou and her small group of animal welfare volunteers in Messinia after being found in a remote area. Bruno’s initial care was undertaken by the local vet until an offer was made to bri…ng him to KAZ shelter near Athens, where he could be seen by a specialist orthopaedic surgeon for the surgery he needed to remove his injured leg.
Unfortunately, Bruno was also infected with Leishmaniosis, and because of the infection in his leg, the Leishmaniosis and his very poor condition he was too sick and weak to withstand surgery.
Bruno received all the treatment he needed for his infection and good food and love and care, maybe for the first time in his life, in the time since he was found, but sadly he was too weakened to regain the strength to fight his infection and the leishmaniosis. Sometimes, no amount of love and care is enough to undo the damage already done by so many years of neglect, and Bruno was suffering. He had a new outbreak of skin lesions and his leg was swollen and very painful, and the infection and disease left him too weak and sick to fight any more or to give him any hope of being able to withstand surgery to remove his leg. His carers, who had fought so hard to save him were forced to come to that hardest decision of all….to allow him to leave this cruel world surrounded in love, having had good food in his belly, a soft bed and a gentle hand to stroke him for the last weeks of his life. Bruno died in the arms of people who loved him, knowing that at last he mattered.
Thank you to everyone who donated to Bruno’s care and veterinary treatment. I’m sorry that we could not help him and that our love and money alone were not enough to save him. Sadly, not every story has a happy ending…
RIP handsome boy, you will be sadly missed. We’re so sorry that we came too late for you…Με βαριά καρδιά αναγγέλουμε ότι ο Μπρούνο, το Ρότβάιλερ που είχε βρεθεί σε άθλια κατάσταση με σαπισμένο και κομμένο πόδι, έχασε τη μάχη για τη ζωή. Τον Μπρούνο τον είχαν βρει, εγκαταλελειμμένο σε απομακρυσμένη περιοχή της Μεσσηνίας, η Άννα Ριζοπούλου και η μικρή ομάδα εθελοντών που την πλαισιώνει. Την φροντίδα του Μπρούνο ανέλαβε αρχικά ο τοπικός κτηνίατρος μέχρι που το ΚΑΖ προσφέρθηκε να τον φιλοξενήσει, να φροντίσει για την θεραπεία του και να τον πάει σε εξειδικευμένο ορθοπεδικό για να αφαιρεθεί το τραυματισμένο του πόδι.
Δυστυχώς, ο Μπρούνο είχε και προχωρημένη Λεισμανίαση. Ήταν πολύ άρρωστος και αδύναμος από την μόλυνση στο πόδι του, και την νόσο. Η τραγική του κατάσταση δεν επέτρεπε χειρουργείο.
Στον Μπρούνο δώσαμε, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, αγάπη, φροντίδα, την καλύτερη τροφή κι όλα τα φάρμακα που χρειαζόταν, ήταν όμως πολύ αδύναμος για να αντιδράσει και να βρεί τη δύναμη να παλέψει την μόλυνση και τη νόσο. Μερικές φορές όση αγάπη και φροντίδα κι αν δώσουμε δεν αρκούν για να διαγράψουν όλα αυτά τα χρόνια της εγκατάλειψης. Κι ο Μπρούνο υπέφερε.
Μία καινούργια έξαρση της νόσου τον άφησε με ανοιχτές πληγές στο σώμα του. Το οίδημα στο πόδι του μεγάλωσε και τον πονούσε. Μόλυνση και ασθένεια μαζί, τον κατέβαλαν τόσο που χάθηκε κάθε ελπίδα για χειρουργική αφαίρεση του ποδιού του.
Εμείς που τον φροντίσαμε και αγωνιστήκαμε μαζί του, ήρθαμε αντιμέτωποι με την πιο σκληρή απόφαση. Να του επιτρέψουμε να φύγει στο μαλακό του κρεβάτι με το αγαπημένο ανθρώπινο χέρι να τον χαϊδεύει. Ο Μπρούνο έφυγε στην αγκαλιά των ανθρώπων που τον αγάπησαν, ξέροντας πως τελικά μέτραγε.
Ευχαριστούμε όσους έκαναν δωρεές για την φροντίδα του και την ιατρική του περίθαλψη. Ούτε η αγάπη όμως, ούτε η φροντίδα μας, ούτε τα χρήματα μπόρεσαν να τον σώσουν. Όσο λυπηρό κι αν ακούγεται, υπάρχουν ιστορίες που δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Στο καλό όμορφε. Μας λείπεις κιόλας. Συχώρα μας που ήρθαμε πολύ αργά στη ζωή σου…

Αργά αλλά σταθερά ο Μπρούνο δυναμώνει, Δύο μεγάλα γεύματα την ημέρα με την καλύτερη τροφή και η φαρμακευτική αγωγή τον φέρνουν κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στην ώρα του χειρουργείου του. Έχει ηρεμήσει πια και χαίρεται χάδια και καλή παρέα…. Εξακολουθεί όμως να σας χρειάζεται γιατί ό,τι κάνουμε πρέπει να πληρωθεί από το ίδιο ταμείο που καλύπτει και τις ανάγκες ολόκληρου του καταφυγίου και των ζώων του. Βοηθήστε μας να διορθώσουμε το κακό που του έκαναν.Bruno is getting stronger, he has his tummy full all the time, he gets regularly his medication and can enjoy the good company. But he still needs you! He needs your prayers and your financial support. Help us to remedy the evil that has been done to him.
https://www.youtube.com/watch?v=jUiP5kY8G9Q&feature=youtu.be

Ήταν Ιούνης του 2007 όταν μας ειδοποίησαν για ένα σκυλί που ήταν ξαπλωμένο και ακίνητο όλη την μέρα.  Ήταν  μία μαύρη, ραδινή, πανέμορφη σκύλα που βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου, σε κώμα.  Σε κώμα έμεινε και στο καταφύγιο τρεις μέρες μέχρι να αρχίσει να ανοίγει τα μάτια της και την συντηρούσαμε μόνο με ορούς.  Όταν συνήλθε έπρεπε να την μάθουμε από την αρχή να τρώει και να περπατάει.  Το χαρακτηριστικό της ήταν οι κύκλοι που έκανε γύρω από τον εαυτό της, που γινόντουσαν όλο και πιο έντονοι όταν ήθελε να εκφράσει τη χαρά της που μας αισθανόταν δίπλα της.  Η όρασή της είχε προβλήματα, πιστεύουμε ότι έβλεπε τα αντικείμενα κατατμημένα και σε άλλες θέσεις από εκεί που ήταν.  Το βλέμμα της ήταν απλανές, σαν να κοιτούσε πάνω από τα κεφάλια μας, κάπου πέρα, μακριά.  Ήταν όμως η Πία μας, η μία και μοναδική και για κάθε πρόοδό της είχαμε πανηγύρι.
Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα βρισκόταν κάποιος να την υιοθετήσει, η θέση της όμως στο καταφύγιο και στην καρδιά μας ήταν εξασφαλισμένη. Μέχρι που μπήκε η Πέτρα στη ζωή της…  Μία γυναίκα στη Γερμανία που θέλησε να δώσει στη σκυλίτσα μας ό,τι είχε στερηθεί.  Κι έτσι ταξίδεψε η Πία στη Γερμανία.  Τηλεφωνήματα και e-mail από την μαμά της σχεδόν καθημερινά μας ενημέρωναν για το κορίτσι μας.  Στην αρχή έπρεπε η Πέτρα να την κουβαλάει αγκαλιά τους δύο ορόφους για να βγουν έξω, μέχρι που η Πία ανεβοκατέβαινε τις σκάλες σαν φτερό κι εμείς απορούσαμε πώς έβλεπε.  Βόλτες στους αμπελώνες και στο δάσος της περιοχής την έκαναν να διευρύνει τους ορίζοντές της και να χαίρεται σαν κουτάβι κάθε φορά που έβγαιναν έξω.  Και στο σπίτι είχε την γρια σκύλα της Πέτρας να της κρατά παρέα, μέχρι να επιστρέψει η μαμά τους από τη δουλειά.  Και στα reunion που κάναμε ερχόταν πάντα η κοπελιά μας με την μαμά της, να την καμαρώσουμε και να χαρούμε με την χαρά της.  Τους κύκλους γύρω από τον εαυτό της δεν τους σταμάτησε ποτέ, απλά γινόντουσαν όλο και πιο σπάνιοι.
Η Πία μας “έφυγε” σήμερα το πρωί από νεφρική ανεπάρκεια.  Κι εμείς δεν θρηνούμε για τον θάνατό της.  Γιορτάζουμε για τη ζωή της, για τα καλά χρόνια που πέρασε κοντά μας στο καταφύγιο και κοντά στην Πέτρα.  Καλό σου ταξίδι ομορφιά μας κι εκεί που πήγες να συνεχίσεις να χορεύεις τους κυκλικούς σου χορούς.