Ο Ξάνθος ήρθε στο καταφύγιο για λίγες μέρες για να φύγει πάλι, αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή.  Τουλάχιστον ήταν η Λούση δίπλα σου να σε χαϊδεύει την ώρα που έφευγες και να σου εύχεται Καλό Ταξίδι.  Δεν ήσουν τόσο μόνος όσο στην ζωή σου.

Στις 10 το βράδυ η καρδούλα της Νεφέλης μας έπαψε να χτυπάει.  Όταν την βρήκαμε ήταν πια πολύ αργά.  Είχε συνωμοτήσει όλο το σύμπαν εναντίον της.  Νεφελάκι, σε κρατήσαμε αγκαλιά  κουταβάκι στο Καταφύγιο, σε καμαρώσαμε να μεγαλώνεις στο σπίτι της Φωτεινής μας κι έμελλε να σου κρατήσουμε το κεφαλάκι σου την ώρα που άφηνες την τελευταία σου αναπνοή.  Συχώρα αυτόν που σε χτύπησε με το αυτοκίνητό του και σ’ άφησε εκεί στη λεωφόρο αβοήθητη. Εγώ δεν μπορώ.

Ρεξ, μεγάλη και γενναία ψυχή, σ’ ευχαριστούμε που ήρθες στη ζωές όλων μας και μας έκανες πιο ανθρώπινους βοηθώντας σε.  Μας χάρισες το ανεκτίμητο δώρο της πληρότητας όταν κάνουμε το ακατόρθωτο κατορθωτό.  Η ασθένειά σου όμως δεν σε ξέχασε, παρά τα δύο χρόνια αγάπης και αξιοπρέπειας που έζησες δίπλα στη Κάντις.  Στο τέλος δεν σε στήριζαν πια ούτε τα μπροστινά σου πόδια και το καροτσάκι σου έμενε άχρηστο στη γωνία.  ‘Aντε αγόρι μου, τρέχα τώρα ελεύθερος στα λιβάδια της γέφυρας του ουράνιου τόξου.

Η Νέλλη ήταν ένα από τα πολυαγαπημένα μας.  Όταν υιοθετήθηκε στον Καναδά πριν από πολλά χρόνια, κλαίγαμε και γελάγαμε μαζί.  Χαρά που βρήκε την πολυπόθητη οικογένεια και λύπη που θα χάναμε το “άγιο” σκυλί.  Την συναντήσαμε πάλι στη γιορτή στο Τορόντο το 2008.  Μια γλυκειά γριούλα που πέρασε τη μέρα της ξαπλωμένη στο γρασίδι πάνω στη κουβέρτα μαζί με τη μαμά της.   Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου κι η Νέλλη έπρεπε να φύγει.  Ένα είναι σίγουρο.  Η Νέλλη δεν θα ξεχαστεί ούτε από μας ούτε από την οικογένειά της που την είχε λατρέψει.  

Σήμερα το πρωί ο αρχαίος μας  Γεράκος, αξιοπρεπής, όπως και με αξιοπρέπεια είχε ζήσει περίπου 2 χρόνια κοντά μας, έφυγε…  Δεν είχε ποτέ ενοχλήσει κανέναν, δεν είχε κουράσει κανέναν και δεν είχε τσακωθεί με κανέναν.  Ήταν μια αγαθή ψυχούλα που το Καταφύγιο απλά του έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει ακόμα δύο χρόνια, όταν η οικογένειά του τον είχε πάει σε κτηνίατρο να τον κοιμίσουν.  Δεν ξέρουμε τί ζωή είχε στην οικογένειά του, στο Καταφύγιο πάντως έζησε καλά.  Είχε φαγάκι, τα φάρμακά του, χάδια, το κρεβατάκι του, όλες τις πολυθρόνες του γραφείου, παρέες, μπισκότα κι ένα μεγάλο κήπο να σουλατσάρει ελεύθερος.

Και σήμερα, παρά τις προσπάθειες του γιατρού μας, η καρδούλα του τον εγκατέλειψε.  Καλό σου ταξίδι Γεράκο!  Εκεί που πας, εσύ σαν μεγάλος και σοφός που είσαι,  έχε στο νου σου και τα κουτάβια που έφυγαν πολύ μικρά από κοντά μας.