Ασυνείδητοι πέταξαν από τον φράχτη μέσα στο καταφύγιο 7 κουτάβια άρρωστα.  Αποτέλεσμα, οΡάστυ κι ο Λέοναρντ μαζί με 4 από τα 7 αυτά αδέλφια πλήρωσαν την ανευθυνότητα των ανθρώπων που τους ενδιέφερε μόνο να μεταθέσουν αλλού το πρόβλημά τους.  Μας πόνεσε πολύ ο θάνατος των δύο μικρών, αλλά αναγκαστικά προχωρούμε.  Έχουμε πολλά ακόμα να σώσουμε.

Ασυνείδητοι πέταξαν από τον φράχτη μέσα στο καταφύγιο 7 κουτάβια άρρωστα.  Αποτέλεσμα, οΡάστυ κι ο Λέοναρντ μαζί με 4 από τα 7 αυτά αδέλφια πλήρωσαν την ανευθυνότητα των ανθρώπων που τους ενδιέφερε μόνο να μεταθέσουν αλλού το πρόβλημά τους.  Μας πόνεσε πολύ ο θάνατος των δύο μικρών, αλλά αναγκαστικά προχωρούμε.  Έχουμε πολλά ακόμα να σώσουμε.

Η Ντέμπρα δεν ήταν αδέσποτη, ανήκε στην οικογένεια.  Είμαστε όμως σίγουροι ότι τα αδεσποτάκια θα κάνουν μια εξαίρεση και θα της επιτρέψουν από αυτή τη σελίδα ένα τελευταίο αντίο.  Έσβησε σήμερα το πρωί στην αγκαλιά της οικογένειάς της αφού πέρασε ένα τελευταίο, αξέχαστο καλοκαίρι με μπάνια στη θάλασσα και παιχνίδια.  Στα 10 χρόνια που έζησε είχε έναν θεό και μια αγάπη.  Θεός της ο μπαμπάς της, που θα τον ακολουθούσε και στη φωτιά και αγάπη της η μαμά της.  Η μόνη παρηγοριά της οικογένειας είναι ότι έζησε καλά.  Λατρεμένη!  Πήρε αγάπη κι έδωσε αγάπη χωρίς όρους μέχρι που έφυγε από επιθετικό καρκίνο, που δεν της άφησε καμία δυνατότητα να το παλέψει.  Γεια σου Ντεμπρί καλό μας!

Κι αυτός, βαριά άρρωστος, έφτασε στο καταφύγιο.  Τον είχε βρει η Ειρήνη και τον τάϊζε στον δρόμο μέχρι να αδειάσει μια θέση και να τον πάρουμε μέσα.  Σε δέκα περίπου μέρες σταμάτησε να τρώει και μετά από λίγο τον βρήκαμε ένα πρωί νεκρό.  Έκανε τόσο αγώνα από τότε που αρρώστησε να κρατηθεί στη ζωή και τώρα που βρήκε βοήθεια, μας διέγραψε όλους κι έφυγε.  Και ποιός να του κρατήσει κακία για τις σκέψεις που πιθανόν έκανε για τους ανθρώπους…

Η Μύρινα ήρθε κι έφυγε σαν τον Μολοσσό μας. Μπήκε στο καταφύγιο σε τραγική κατάσταση, της κάναμε τη θεραπεία που μπορούσαμε κι έπρεπε, σηκώθηκε, πάχυνε, έκανε τις βόλτες της, “την έλεγε” στον Μιστόκλη όταν αυτός έκανε τις κουταβοχαζομάρες του κι 6 μήνες μετά από την θεραπεία της κατέπεσε μέσα σε δυο μέρες χωρίς να ανταποκρίνεται σε κανένα φάρμακο. Μέρα με την μέρα γινόταν πιο διάφανη, γέμιζε πληγές και δεν σηκωνόταν πια από το κρεβατάκι της. Υπέφερε, ήταν χειρότερα απ’ όταν ήρθε. ‘Aντε μωρέ Μυρινάκι, άτυχο ήσουν κι εσύ κι εμείς. 6.4.10