Πάει κι ο Λεόντιος, ο κουταβίνος με το αυτοκρατορικό παράστημα! Ό,τι δεν πρόλαβες να κάνεις εδώ στην σύντομη ζωούλα σου μικρούλη, κάντο εκεί που πας… Έχουμε πια κουραστεί να θρηνούμε κουτάβια που μας πετάνε έξω από την πόρτα του καταφυγίου. Κουτάβια άρρωστα, κουτάβια κακοπαθημένα που προσπαθούμε να τα φέρουμε σε λογαριασμό, πολλές φορές όμως δεν βοηθά τίποτα.  Και κάθε φορά που χάνεται κάποιο, μας κόβονται τα πόδια και μας φαίνεται αυτό που ξεκινήσαμε βουνό απροσπέλαστο.

Η πανέμορφη Μπέλλα, η μαμά των Ακρίτα, Φωκά, Ρωμανού, Ομάρ και ’τον βρέθηκε σκοτωμένη από αυτοκίνητο.  Αφού στειρώθηκε και βγήκε πάλι στη γειτονιά της, βρήκε τον θάνατο.  Τελικά στειρώνουμε, θεραπεύουμε αλλά στην ουσία κάνουμε μία τρύπα στο νερό.  Η έλλειψη καταφυγίων για να μένουν τα ζώα μέχρι να βρουν οικογένεια και η αδιαφορία της Πολιτείας να βοηθήσει τα σωματεία να κατασκευάσουν καινούργια, οδηγεί όλα αυτά τα ζώα στο θάνατο από αυτοκίνητο ή από φόλα.

Κάποτε αυτή η Ντομπερμανίτσα ήταν το σκυλί τους και καμάρωναν.  Μετά έφυγαν και το παράτησαν.  Κι αυτή έμεινε εκεί να φυλάει την άδεια μάντρα, ήδη πολύ άρρωστη για να ψάξει να βρει τροφή μόνη της. Την βρήκαμε πεσμένη έξω από την κλειστή επιχείρηση, σκελετωμένη…  Την πήραμε στο καταφύγιο και ίσα που πρόλαβε ξαπλωμένη με το κεφάλι ακουμπισμένο στο κρεβατάκι της να φάει λίγο και να πιεί νερό. Την άλλη μέρα το πρωί “κοιμόταν” ειρηνικά για πάντα.

 Αχ μωρέ Ρόκυ!  ’ραγε ποιά ήταν η τελευταία σου μέρα που ήσουν ευτυχισμένος;  Που αισθανόσουν καλά;  Τον τελευταίο καιρό έφευγες λίγο λίγο, μέρα την μέρα.  Παρά τις προσπάθειές μας, παρά το ότι σε έτρεχε η  ‘Aννα σε ειδικούς και σε νοσοκομεία.  Παρά τις ελπίδες μας ότι θα γυρίσει αυτή η αναθεματισμένη σου μοίρα.  Μέχρι που σήμερα το πρωί αποφάσισες να φύγεις και να λυτρωθείς από τις αρρώστιες σου και τον πόνο σου.  Μακάρι εκεί που πήγες τώρα να παίζεις και να τρέχεις με μεταξένιο τρίχωμα κι ένα στηθάκι να φουσκώνει από ευτυχία.

Αν και δεν είναι από τα ζώα του καταφυγίου, το κειμενάκι τσακίζει κόκαλα: “Ένα σκυλάκι σας χαιρετά, σήμερα έφαγε το δηλητήριό του (9 μηνών το έφαγε, καλά είναι). Ναι το ξέρει, είναι μόνο ένα σκυλάκι απέναντι σε τόσους ανθρώπους και πολιτικούς που του το έδωσαν γιατί πεινούσε και πού να φανταστεί τώρα ένα σκυλάκι με νοημοσύνη νηπίου τί να είναι. Απλά πήγε να πεθάνει μπροστά στο σπίτι της γυναίκας που το αγαπούσε. Η αστυνομία το έγραψε σε ένα βιβλίο. Ο Δήμος θα τρίβει τα χέρια του, ένα λιγότερο εν όψει της συναυλίας της “απόλυτης” στη Ξάνθη, εκεί δίπλα που ζούσε το σκυλάκι. Τα δηλητήρια των Δήμων είναι τα καλύτερα, τρώει μεζεδάκι το κοπροσκυλάκι, μεζεδάκι δυνατό και επαγγελματικό, ψαγμένο, να πεθάνει τη νύχτα πριν προλάβει να ξυπνήσει η πόλη, για να το μαζέψει επί τόπου ο υπάλληλος, να μη δει κανείς το πώμα, το βρωμόσκυλο, το τσιμπουριάρικο, το κοπρόσκυλο, ουστ κοπρόσκυλο, σάπισε βρωμιάρικο. Το σκυλάκι ξέρει πως τα νέα συνήθως κυκλοφορούν για να τα αποδεχτεί ο κόσμος και όχι για να τα αλλάξει.  Γεια σου σκυλάκι.  Xanthi Dog Group