Ο Λεωνίδας μας ήρθε μαζί με τα αδέλφια του Ελπινίκη και Πέτρο.  Είχε κάταγμα στο ισχίο και ο ορθοπεδικός μας είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, θα γίνει καλά μόνο του γιατί τα κουτάβια έχουν αυτή τη δυνατότητα.  Ο Λεωνιδάκος όμως έπαθε εντεροκολίτιδα κι ούτε οι οροί ούτε τα αντιβιοτικά και τ’ άλλα φάρμακα κατάφεραν να τον σώσουν.  Το μαναράκι έφυγε το Μ. Σάββατο. Ήταν από τις περιπτώσεις που αναρωτιέσαι γιατί κάποιο δεν τα καταφέρνει ενώ τα αδέλφια του δεν παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα.  Καλό σου ταξίδι μικρούλη..

Ο Ταρζάν ακολούθησε την μοίρα των περισσότερων αδέσποτων ζώων.  Δεν τα κατάφερε…  Μην κοιτάτε τα ζώα που υιοθετούνται και γιορτάζουμε κάθε φορά που κάποιο πάει σπίτι του.  Τα περισσότερα, μικρά και μεγάλα, πεθαίνουν σε μια γωνίτσα μόνα τους, άρρωστα, χτυπημένα, δηλητηριασμένα.  Ο Ταρζάν όμως είχε τη τύχη στη δύσκολη στιγμή του τέλους του, να έχει το χέρι του κοριτσιού που τον βρήκε στο κεφαλάκι του να τον συνοδεύει στο μοναχικό του ταξίδι.

Ήταν ένα από τα πολυαγαπημένα μας ο Λήο.  Από τα πιο χαρισματικά μωρά!  Λατρεμένο από την οικογένειά του κι από μας.  Ήρθε στο καταφύγιο μικρούλι μωράκι, φιλοξενήθηκε στο σπίτι μέλους μας και βρήκε μία από τις τελειότερες οικογένειες που μπορούν να υπάρξουν.  Μας επισκέφθηκε πριν ένα μήνα για να τον δούμε και να τον καμαρώσουμε.  Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή και να τον χαρεί η οικογένειά του.  Έφυγε σε ηλικία 5,5 μηνών από Μεγαλοισοφάγο.

Δεν προλάβαμε ούτε ονόματα να τους δώσουμε κι έτσι από τα 7 μωράκια της Μπέλλας έμειναν μόνο 5.  Αυτά τα δύο έφυγαν την Κυριακή και μας άφησαν με τη γνωστή πικρή γεύση.  Μπορεί να μην τα είχαμε πολύ καιρό στο καταφύγιο, μπορεί να μην προλάβαμε να τα παίξουμε και να τα μεγαλώσουμε, η θλίψη όμως δεν παύει να είναι μεγάλη για δύο μωρά που δεν πρόλαβαν τη ζωή.

Όσο κι αν τις τελευταίες μέρες το περιμέναμε, ο θάνατος του Μολοσσού μας έπεσε πολύ βαρύς. Ίσως αν δεν είχε εκείνη την εκπληκτική πρόοδο να λέγαμε ότι γι άλλη μια φορά χάσαμε τη μάχη.  Εδώ όμως είχαμε ένα ζώο μισοπεθαμένο που αναστήθηκε, πάχυνε, έκανε βόλτες, έπαιζε και ξαφνικά άρχισε μια κατηφόρα που δεν σταματούσε με τίποτα. Κι ανόητα ελπίζαμε ότι θα γίνει κάποιο θαύμα.  Μόνος του στο τέλος δεν ήτανε, αλλά πόσο μετράει αυτό;

Εκεί που πήγες τώρα μεγάλε, τρέχα κι αλώνιζε χωράφια κι αμπέλια όπως έκανες κι εδώ, όσο πρόλαβες.  Δεν μπορέσαμε περισσότερο.