Το Καιτούλι δεν τα κατάφερε…  Ενώ με τους ορούς και τα φάρμακα έδειξε για λίγο ότι παίρνει τα πάνω του, γύρισε η κατάσταση και δεν είχε πια επιστροφή.  Δώδεκα μέρες με ορό και φάρμακα και δεν τα κατάφερε.  Ένα μεγάλο γιατί μας άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.  Και δεν μας παρηγορεί η σκέψη ότι ήταν στα ζεστά και στα μαλακά όσο αγωνιζόταν για τη ζωή του. Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι ότι το μωράκι έφυγε…

Ήταν ο παππούς μας ο αρχαίος.  Ένας από τους παλαιότερους κατοίκους του καταφυγίου.  Έφτασε όμως στο τέλος των δυνάμεών του.  Παρά τις κορτιζόνες που έπαιρνε τους τελευταίους μήνες, εδώ και δύο εβδομάδες δεν μπορούσε πλέον να σηκωθεί.  Νάσαι καλά παππούλη εκεί που είσαι τώρα.  Εμείς θα σε θυμόμαστε κι έτσι θα είσαι ακόμα μαζί μας

Δεν προλάβαμε ούτε όνομα να της δώσουμε!  Την βρήκαμε εχθές το απόγευμα μέσα στο ρέμα να παραπατάει και να σέρνεται, τυφλή, πληγιασμένη, αλλά να κουνάει την ουρίτσα της δειλά, παρακαλώντας μας να μην της κάνουμε κακό.  Στο καταφύγιο ήπιε λίγες γουλιές νερό και σωριάστηκε πάνω στη κουβερτούλα. Δεν ξέρω αν αισθάνθηκε την μαλακή και ζεστή κουβέρτα, ελπίζω ναι έστω κι αν ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της.  Σήμερα το πρωί είχε ήδη “φύγει” σίγουρα με το παράπονο ότι την βρήκαμε αργά

Ο παππούς Πάρης δεν είναι πια μαζί μας.  Αφότου υιοθετήθηκε η Snowy, το φιλαράκι του, ο Παρούλης σαν να γέρασε 10 χρόνια.  Στο τέλος δεν μπορούσε πια να σηκωθεί, δεν περπατούσε και δεν έτρωγε.  Ήταν κι αυτή η άτιμη η δυσπλασία των λυκόσκυλων που χειροτέρεψε τα πράγματα. Μας παρηγορεί μόνο η σκέψη ότι εκεί που πήγε θα τρέχει και θα παίζει σαν χρονιάρικο τζόβενο.

Σιγά σιγά μας αφήνουν οι παππούδες του καταφυγίου. Η δικιά μας μέριμνα είναι να περάσουν τη γέφυρα του ουράνιου τόξου όσο γίνεται πιο ανώδυνα, έχοντας το χέρι με την γνώριμη μυρωδιά να τους χαϊδεύει το κεφάλι.  ΗΡόζυ μας, η τυφλή γριούλα Πόϊντερ, έφυγε εχθές το μεσημέρι.  Την τρέξαμε πρωί πρωί στους γιατρούς μας για να διαπιστωθεί ότι το στομάχι της είχε συστραφεί και υπέφερε τρομερά από τυμπανισμό.  Όσο κι αν έγιναν οι σωστές κινήσεις για να βγει ο αέρας, η Ρόζυ μας δεν άντεξε.Τώρα, εκεί που πήγε, θα χαίρεται το ουράνιο τόξο με λαμπερά πεντακάθαρα ματάκια.