Σιγά σιγά μας αφήνουν οι παππούδες του καταφυγίου. Η δικιά μας μέριμνα είναι να περάσουν τη γέφυρα του ουράνιου τόξου όσο γίνεται πιο ανώδυνα, έχοντας το χέρι με την γνώριμη μυρωδιά να τους χαϊδεύει το κεφάλι.  ΗΡόζυ μας, η τυφλή γριούλα Πόϊντερ, έφυγε εχθές το μεσημέρι.  Την τρέξαμε πρωί πρωί στους γιατρούς μας για να διαπιστωθεί ότι το στομάχι της είχε συστραφεί και υπέφερε τρομερά από τυμπανισμό.  Όσο κι αν έγιναν οι σωστές κινήσεις για να βγει ο αέρας, η Ρόζυ μας δεν άντεξε.Τώρα, εκεί που πήγε, θα χαίρεται το ουράνιο τόξο με λαμπερά πεντακάθαρα ματάκια.

Τιτίγκη μικρό μαγκάκι, η Βάσω, ο Κώστας, η Αριάν και τα τετράποδα φιλαράκια σου σου στέλνουν μήνυμα να τους περιμένεις στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.  Εν τω μεταξύ εσύ συνέχισε την καλή δουλειά, παιχνίδι και τρεχαλητό χωρίς αρρώστιες και πόνους.

Θα τον θυμόμαστε πάντα στις πορείες του Πολυτεχνείου να κάνει τρέχοντας την διαδρομή από την κεφαλή της πορείας στο τέλος της και πάλι από την αρχή.  Να φυλάει στα σταυροδρόμια να μην περάσουν αυτοκίνητα και του χαλάσουν τη πορεία του.  Να περιμένει το σύνθημα για να ξεκινήσει η πορεία.  Ήξερε πάντα ποιόν κοίταζε για να πάρει το σύνθημα.  Είχε φάει ξύλο, είχε εισπνεύσει χημικά, αλλά δεν έλειψε ποτέ από καμιά πορεία.  Γεράκος πια ακολούθησε την τελευταία του πορεία με το καροτσάκι του. Ήξερε πολλά πράγματα!  Μέχρι και να ξεχωρίζει τους μυστικούς με τα πολιτικά που έμπαιναν στο Πολυτεχνείο.    

Τον έσωσε η μικρούλα Μαράϊκε από τα χέρια παιδιών που τον είχαν βάλει σε μια σακούλα γεμάτη με νερό για να τον πνίξουν.  Κι όλοι χαρήκαμε που ο Νέλσων βρήκε στην οικογένειά της μια γωνίτσα δικιά του.  Για να τον αγαπάνε άνθρωποι, γάτες και μερικές φορές κι η σκυλίτσα της οικογένειας.  Μέχρι την ημέρα που μια βαριά επιληπτική κρίση δεν του άφησε κανένα περιθώριο.  Νάσαι καλά γατούλη εκεί που πήγες.  Κάνε τις βόλτες σου ακροπατώντας με τις πατουσίτσες σου, επάνω στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.

Η μικρούλα Τζόλυ βρέθηκε  μαζί με την αδελφή της στο βουνό και μπήκαν στο καταφύγιο πριν 15 ημέρες.  Και οι δύο ήταν τόσο γεμάτες τσιμπούρια που αναρωτιόμασταν πώς μπορούν να ακούν.  Τα αυτιά τους ήταν βουλωμένα από τα τσιμπούρια κι από το κορμάκι τους κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά.  Και οι δύο αρρώστησαν, αλλά η Τζόλυ δεν άντεξε.  Η ομορφιά μας έφυγε έχοντας σχηματίσει την άποψή της για τους ανθρώπους που αποποιούνται κάθε ευθύνη και παρατάνε τα μωρά στην ερημιά να πεθάνουν.  Πόσα να σώσουν πια οι εθελοντές;