Η μικρούλα Τζόλυ βρέθηκε  μαζί με την αδελφή της στο βουνό και μπήκαν στο καταφύγιο πριν 15 ημέρες.  Και οι δύο ήταν τόσο γεμάτες τσιμπούρια που αναρωτιόμασταν πώς μπορούν να ακούν.  Τα αυτιά τους ήταν βουλωμένα από τα τσιμπούρια κι από το κορμάκι τους κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά.  Και οι δύο αρρώστησαν, αλλά η Τζόλυ δεν άντεξε.  Η ομορφιά μας έφυγε έχοντας σχηματίσει την άποψή της για τους ανθρώπους που αποποιούνται κάθε ευθύνη και παρατάνε τα μωρά στην ερημιά να πεθάνουν.  Πόσα να σώσουν πια οι εθελοντές;

Η Ολυμπία ήρθε σαν πεφταστέρι στη ζωή μας κι έφυγε χαράσσοντας ένα μονοπάτι στις ψυχές απίστευτα πολλών ανθρώπων σ’ όλο το κόσμο.  Οι ευχές, για να γίνει καλά, που έφταναν εδώ από τους αμέτρητους φίλους της στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Αυστρία και τον μακρινό Καναδά την συνόδεψαν στο ταξίδι της στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.  Πώς και πόσο ν’ αντέξει αυτό το κορμάκι;;;  Ολυμπίτσα καλό σου ταξίδι μαναράκι μου…

Ο Φαίδων, αυτό το πανέμορφο ποιμενικό κουτάβι, δεν ζει πια.  ‘Επεσε θύμα της ανθρώπινης βλακείας και εγωισμού.  Ζούσε με τον αδελφό του σ’ ένα χωράφι, δίπλα από ένα πολύ επικίνδυνο δρόμο.  Όταν τα ανακαλύψαμε, πήγαμε να τα πάρουμε για να ζήσουν σε ασφάλεια μέχρι να βρεθούν οικογένειες. Μας πλησίασε ένας άνδρας, λέγοντας ότι είναι δικά του τα κουτάβια, και στο δικό μας λόγο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτωθούν, υπήρξε ο αντίλογος ότι προτιμάει να τα σκοτώσει αυτοκίνητο από την υιοθεσία.  Σήμερα ο Φαίδωνας βρέθηκε νεκρός…

Την είχαμε ονομάσει Σίνιαντ, αλλά όλοι την φωνάζαμε γιαγιά.  Μας την είχαν φέρει για να την κοιμίσουμε πέρσι τέτοιο καιρό.  Ήταν μια φαλακρή γριούλα, πετσί και κόκαλο, γεμάτη πληγές, που δεν ζητούσε παρά ένα πιάτο φαγητό κι ένα χάδι.  Της κάναμε όλες τις εξετάσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς και δεν βρίσκαμε τίποτα.  Η γιαγιά έζησε με αξιοπρέπεια ένα περίπου χρόνο μαζί μας, παρέα με τον παππού Γιώργο.  Μέχρι που το χθες το πρωί δεν σηκώθηκε από το κρεββατάκι της.

Η Νταίζη μας δεν τα κατάφερε.  Γριούλα, μισότυφλη και με υψηλό δείκτη Καλαζάρ, βρέθηκε στη βάση ενός γκρεμού απ’ όπου είχε πέσει.  Παρά τις προσπόθειές μας η Νταιζούλα μας άφησε.  Θα τρέχει τώρα νεαρό κοριτσάκι όπως ήταν κάποτε και χωρίς πόνους και αρρώστιες στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.  Στο καλό Νταιζού