Η Ολυμπία ήρθε σαν πεφταστέρι στη ζωή μας κι έφυγε χαράσσοντας ένα μονοπάτι στις ψυχές απίστευτα πολλών ανθρώπων σ’ όλο το κόσμο.  Οι ευχές, για να γίνει καλά, που έφταναν εδώ από τους αμέτρητους φίλους της στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Αυστρία και τον μακρινό Καναδά την συνόδεψαν στο ταξίδι της στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.  Πώς και πόσο ν’ αντέξει αυτό το κορμάκι;;;  Ολυμπίτσα καλό σου ταξίδι μαναράκι μου…

Ο Φαίδων, αυτό το πανέμορφο ποιμενικό κουτάβι, δεν ζει πια.  ‘Επεσε θύμα της ανθρώπινης βλακείας και εγωισμού.  Ζούσε με τον αδελφό του σ’ ένα χωράφι, δίπλα από ένα πολύ επικίνδυνο δρόμο.  Όταν τα ανακαλύψαμε, πήγαμε να τα πάρουμε για να ζήσουν σε ασφάλεια μέχρι να βρεθούν οικογένειες. Μας πλησίασε ένας άνδρας, λέγοντας ότι είναι δικά του τα κουτάβια, και στο δικό μας λόγο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτωθούν, υπήρξε ο αντίλογος ότι προτιμάει να τα σκοτώσει αυτοκίνητο από την υιοθεσία.  Σήμερα ο Φαίδωνας βρέθηκε νεκρός…

Την είχαμε ονομάσει Σίνιαντ, αλλά όλοι την φωνάζαμε γιαγιά.  Μας την είχαν φέρει για να την κοιμίσουμε πέρσι τέτοιο καιρό.  Ήταν μια φαλακρή γριούλα, πετσί και κόκαλο, γεμάτη πληγές, που δεν ζητούσε παρά ένα πιάτο φαγητό κι ένα χάδι.  Της κάναμε όλες τις εξετάσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς και δεν βρίσκαμε τίποτα.  Η γιαγιά έζησε με αξιοπρέπεια ένα περίπου χρόνο μαζί μας, παρέα με τον παππού Γιώργο.  Μέχρι που το χθες το πρωί δεν σηκώθηκε από το κρεββατάκι της.

Η Νταίζη μας δεν τα κατάφερε.  Γριούλα, μισότυφλη και με υψηλό δείκτη Καλαζάρ, βρέθηκε στη βάση ενός γκρεμού απ’ όπου είχε πέσει.  Παρά τις προσπόθειές μας η Νταιζούλα μας άφησε.  Θα τρέχει τώρα νεαρό κοριτσάκι όπως ήταν κάποτε και χωρίς πόνους και αρρώστιες στη γέφυρα του ουράνιου τόξου.  Στο καλό Νταιζού

Η Λίτσα μας δεν ζει πια.  Έζησε από κουτάβι 18 ολόκληρους μήνες στο καταφύγιο, μια ψυχούλα γεμάτη τρόμο.  Από μικράκι δεν μπορούσε να ηρεμήσει και να καταλάβει πόσο την αγαπούσαμε.  Τελικά βρέθηκε η οικογένεια που ανέλαβε να της δείξει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Όμως! Ένας απότομος ήχος και το άνοιγμα της πόρτας από συγγενείς της οικογένειας κι η Λίτσαβρέθηκε πανικόβλητη έξω. Μέσα στη βροχή και το κρύο περιφερόταν δύο ημέρες χωρίς να μπορεί να την βρει η οικογένειά της.  Μέχρι που χτυπήθηκε από αυτοκίνητο.. Το Λιτσάκι έζησε μια ζωή μέσα στο φόβο κι έφυγε με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα ματάκια του. Ας είναι ήρεμη η ψυχούλα του εκεί που βρίσκεται τώρα.