Μο – Mo
Ο Μο προδόθηκε από τους ανθρώπους του όχι μια φορά, αλλά δύο. Η ιστορία του είναι από αυτές που μας συγκλόνισαν, μας εξόργισαν και μας απογοήτευσαν πάρα πολύ.
Και αυτό γιατί πριν προδοθεί, είχε παραμεληθεί σε βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ήταν πλέον μη αναστρέψιμη.
Ήταν μόνο τριών ετών και ήταν σαν να΄χει γεράσει…
Ο Μο έφυγε. Και θέλουμε να τον αποχαιρετήσουμε όχι με πίκρα, ούτε με θυμό, αλλά με πολλή αγάπη και συγκίνηση.
Συγκίνηση γιατί υπήρξαν άνθρωποι που μέσα από μια φωτογραφία μπόρεσαν αυτό που δεν μπόρεσαν τρία χρόνια οι δικοί του,
να τον αγαπήσουν, να τον πονέσουν, να τον σκέφτονται και να του στέλνουν ευχές, γλυκόλογα και φιλιά.
Οι εικονικοί γονείς του. Κι ο πόνος που μοιράζεται μικραίνει.
Με αυτή την σκέψη την γλυκιά, θα του πούμε αντίο.
Η οικογένεια του, μια μεγάλη οικογένεια, όλοι εμείς.
Click for more...
Κώστας – Costas
Σήμερα ήταν η μέρα που ο Κώστας μας διάλεξε να φύγει.
Ζούσε στο καταφύγιο από το 2007, όταν από κάπου περίσσεψε και τον βάφτισαν ψευδώς επιθετικό, άρα και ανεπιθύμητο.
Απο τα πρώτα χρόνια ήταν αχώριστος με τον Γιάννη, το κολλητάρι του στο καταφύγιο. Ζήσαν πολλά χρόνια μαζί και ο Γιάννης έφυγε πρώτος. Προφανώς του Κώστα του ‘λειπε πολύ και αποφάσισε να πάει να τον βρεί.
Έφυγε πλήρης ημερών, κοντά στα 15 και ξέρουμε πως είναι καλά, καλύτερα, εκεί που πήγε.
Εμάς μας λείπει ήδη, όμως τα ζώα μας για μας είναι σημαντικότερα απ΄τα δικά μας συναισθήματα.
Καλό ταξίδι Κώστα μας!
Οι άνθρωποι σου, οι άνθρωποι του σπιτιού σου, του ΚΑΖ.
R.I.P 09.09.2020
Click for more...
Αϊσά – Aisha
Σήμερα ταξίδεψε για την γέφυρα του ουράνιου τόξου και η Αισά μας 🙁 . Το παράπονο μας και ο καημός μας. Δύο μηνών ήταν όταν βρέθηκε πεταμένη μέσα σε ένα πηγάδι. Εζησε όλη της τη ζωή στο Καταφύγιο, ήξερε πως ήταν ασφαλής όμως ποτέ δεν δέχτηκε το ανθρώπινο χάδι, μόνον η ίδια γνώριζε τι κλικ έγινε μέσα στην ψυχή και το μυαλό της όταν πετάχτηκε στο πηγάδι μωράκι ακόμα. Ορφάνεψε κι άλλο σήμερα το Καταφύγιο Αισά μας, και παρόλο που ξέρουμε ότι ποτέ δεν ξανακινδύνεψες, ποτέ δεν πείνασες, δεν δίψασες, δεν κρύωσες, θα μας πονάει πάντα στη ψυχή μας το ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να σε γεμίσουμε με φιλιά και αγκαλιές. Ταξίδεψε ήρεμα και διακριτικά προς τον σκυλοπαράδεισο Αισά μας, όπως ήρεμα και διακριτικά έζησες κοντά μας. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε 
. Σε περιμένουν τα φιλαράκια σου.
A heart of gold stopped beating, two shining eyes at rest. Aisha you were not only a dog for us . RIP sweet girl.
Click for more...
Γιούλα- Jula
Η Γιούλα ήρθε κοντά μας το 2007, νεαρή μάνα με τα κουτάβια της. Τα μωρά της ένα, ένα υιοθετήθηκαν, μα αυτή έμεινε κοντά μας.
Το ΚΑΖ έγινε το σπίτι της.
Συνήθως θα την έβλεπες κουρνιασμένη στα πόδια όποιας εθελόντριας καθόταν στο γραφείο. Μπορεί και μέσα σε κανά ντουλάπι. Δεν της άρεσαν τα πολλά πολλά, τουλάχιστον αυτό έδειχνε. Όμως όποιον εμπιστευόταν τον πλησιάζε και τον κοιτούσε με αυτά τα ολοστρόγγυλα μάτια, με την λαχτάρα και την λάμψη των ματιών του κουταβιού.
Στα χρόνια που έζησε στο καταφύγιο είδε εκατοντάδες ζώα να περνούν, ζώα που έφερναν ιστορίες τόσο βαριές που δεν μπορούσαν να τις σηκώσουν και λύγισαν. Στάθηκε δίπλα τους και τα παρηγόρησε, όπως αυτή ήξερε, με το να είναι πάντα εκεί.
Ίσως το “σπίτι” που της προσφέραμε ήταν πιο φασαριόζικο απ’ όσο θα το ήθελε, όμως ήταν, είναι και θα είναι γεμάτο αγάπη για όποιο περνάει την πόρτα μας.
Η Γιούλα μας, η κυρά του ΚΑΖ, δεν ήθελε πολλά πολλά, όμως ξέραμε και εμείς και αυτή, πως αγαπιόμασταν βαθιά και πάρα πολύ, με τον δικό μας τρόπο.
Ούτε χάδια, ούτε λόγια χρειάζονταν. Μια ματιά αρκούσε.
Αυτή η ματιά σου Γιούλα θα μας λείψει όσο τίποτα.
Αντίο Γιούλα, δεν θα ξεχαστείς ποτέ!❤️
Τα ζώα και οι άνθρωποι του ΚΑΖ.
Click for more...
