Σήμερα ταξίδεψε για την γέφυρα του ουράνιου τόξου και η Αισά μας 🙁  . Το παράπονο μας και ο καημός μας. Δύο μηνών ήταν όταν βρέθηκε πεταμένη μέσα σε ένα πηγάδι. Εζησε όλη της τη ζωή στο Καταφύγιο, ήξερε πως ήταν ασφαλής όμως ποτέ δεν δέχτηκε το ανθρώπινο χάδι, μόνον η ίδια γνώριζε τι κλικ έγινε μέσα στην ψυχή και το μυαλό της όταν πετάχτηκε στο πηγάδι μωράκι ακόμα. Ορφάνεψε κι άλλο σήμερα το Καταφύγιο Αισά μας, και παρόλο που ξέρουμε ότι ποτέ δεν ξανακινδύνεψες, ποτέ δεν πείνασες, δεν δίψασες, δεν κρύωσες, θα μας πονάει πάντα στη ψυχή μας το ότι δεν μπορέσαμε ποτέ να σε γεμίσουμε με φιλιά και αγκαλιές. Ταξίδεψε ήρεμα και διακριτικά προς τον σκυλοπαράδεισο Αισά μας, όπως ήρεμα και διακριτικά έζησες κοντά μας. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε  . Σε περιμένουν τα φιλαράκια σου.

 A heart of gold stopped beating, two shining eyes at rest.          Aisha you were not only a dog for us . RIP sweet girl.

Η Γιούλα ήρθε κοντά μας το 2007, νεαρή μάνα με τα κουτάβια της. Τα μωρά της ένα, ένα υιοθετήθηκαν, μα αυτή έμεινε κοντά μας.
Το ΚΑΖ έγινε το σπίτι της.
Συνήθως θα την έβλεπες κουρνιασμένη στα πόδια όποιας εθελόντριας καθόταν στο γραφείο. Μπορεί και μέσα σε κανά ντουλάπι. Δεν της άρεσαν τα πολλά πολλά, τουλάχιστον αυτό έδειχνε. Όμως όποιον εμπιστευόταν τον πλησιάζε και τον κοιτούσε με αυτά τα ολοστρόγγυλα μάτια, με την λαχτάρα και την λάμψη των ματιών του κουταβιού.
Στα χρόνια που έζησε στο καταφύγιο είδε εκατοντάδες ζώα να περνούν, ζώα που έφερναν ιστορίες τόσο βαριές που δεν μπορούσαν να τις σηκώσουν και λύγισαν. Στάθηκε δίπλα τους και τα παρηγόρησε, όπως αυτή ήξερε, με το να είναι πάντα εκεί.
Ίσως το “σπίτι” που της προσφέραμε ήταν πιο φασαριόζικο απ’ όσο θα το ήθελε, όμως ήταν, είναι και θα είναι γεμάτο αγάπη για όποιο περνάει την πόρτα μας.
Η Γιούλα μας, η κυρά του ΚΑΖ, δεν ήθελε πολλά πολλά, όμως ξέραμε και εμείς και αυτή, πως αγαπιόμασταν βαθιά και πάρα πολύ, με τον δικό μας τρόπο.
Ούτε χάδια, ούτε λόγια χρειάζονταν. Μια ματιά αρκούσε.
Αυτή η ματιά σου Γιούλα θα μας λείψει όσο τίποτα.
Αντίο Γιούλα, δεν θα ξεχαστείς ποτέ!❤️
Τα ζώα και οι άνθρωποι του ΚΑΖ.

Η Ρέβη ήρθε κοντά μας το 2015 και ήταν ήδη ηλικιωμένη.
Στους δρόμους πέρασε δύσκολα και το καταφύγιο ίσως υπήρξε το πρώτο της σπίτι. Την Ρέβη άλλος θα την έλεγε φοβική, εμείς την λέγαμε διακριτική και ευγενική ψυχή.
Όταν άνοιγε η πόρτα και όλα έτρεχαν να μας υποδεχτούν, η Ρέβη στεκόταν πίσω πίσω, τελευταία. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε το χάδι, απλά δεν το ζητούσε, όπως είχε μάθει να μην ζητά γιατί δεν ήξερε αν θα πάρει.
Κοντά μας όμως πήρε αγάπη, πήρε φροντίδα, σεβασμό και ασφάλεια.
Πήρε και ας μην ζήτησε. Και έδωσε, μας έδωσε πολλά.
Και παρόλο που ήταν από τα πιο ήσυχα παιδιά μας η παρουσία της ήταν πολύ σημαντική
Στο καλό γλυκό μας κορίτσι. Θα μας λείψεις.
RIP 14.03.2020

Δεν πρόλαβες να μάθεις τι σημαίνει η ζέστασια ενος σπιτιου, σίγουρα όμως πρόλαβες να μάθεις οτι υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπάνε! Σε φροντίσαμε, παίξαμε μαζί σου, γελούσαμε και εσυ ξαφνικά μας αρρώστησες 🙁 Μια αρρώστεια που δυστυχώς δεν είχε θεραπεία. Σε αγαπήσαμε και σε αγαπάμε, θα μείνουμε με το παράπονο , καλό ταξίδι Σπένσερ μας, τρέξε ελευθερος εκεί με τους φίλους σου , θα βρεις πολλούς.

RIP 22.10.19

I miss you my friend, I still see your face amongst the other dogs.

You will always be remembered!

***

Βρέθηκε μόνος, κουλουριασμένος σε μια γωνία, υποσιτισμένος, άρρωστος και τρομοκρατημένος. Οι άνθρωποι της περιοχής τον έδιωχναν, τα σκυλιά της περιοχής του επιτίθoνταν, και αυτός πρώτη φορά βρισκόταν στο δρόμο, μόνος πια, έχοντας εκτελέσει το χρέος του ως εργαλείο. Αποφασίσαμε να τον πάρουμε κοντά μας. Και μετά από λίγες μόνο μέρες στο καταφύγιο, έχοντας νιώσει ασφαλής, ζεστός και χορτάτος, μας έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Μεταμορφώθηκε από κουβαράκι σε έναν χαρούμενο και γεμάτο ενέργεια σκύλο.