Η Ρέβη ήρθε κοντά μας το 2015 και ήταν ήδη ηλικιωμένη.
Στους δρόμους πέρασε δύσκολα και το καταφύγιο ίσως υπήρξε το πρώτο της σπίτι. Την Ρέβη άλλος θα την έλεγε φοβική, εμείς την λέγαμε διακριτική και ευγενική ψυχή.
Όταν άνοιγε η πόρτα και όλα έτρεχαν να μας υποδεχτούν, η Ρέβη στεκόταν πίσω πίσω, τελευταία. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε το χάδι, απλά δεν το ζητούσε, όπως είχε μάθει να μην ζητά γιατί δεν ήξερε αν θα πάρει.
Κοντά μας όμως πήρε αγάπη, πήρε φροντίδα, σεβασμό και ασφάλεια.
Πήρε και ας μην ζήτησε. Και έδωσε, μας έδωσε πολλά.
Και παρόλο που ήταν από τα πιο ήσυχα παιδιά μας η παρουσία της ήταν πολύ σημαντική
Στο καλό γλυκό μας κορίτσι. Θα μας λείψεις.
RIP 14.03.2020

Δεν πρόλαβες να μάθεις τι σημαίνει η ζέστασια ενος σπιτιου, σίγουρα όμως πρόλαβες να μάθεις οτι υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπάνε! Σε φροντίσαμε, παίξαμε μαζί σου, γελούσαμε και εσυ ξαφνικά μας αρρώστησες 🙁 Μια αρρώστεια που δυστυχώς δεν είχε θεραπεία. Σε αγαπήσαμε και σε αγαπάμε, θα μείνουμε με το παράπονο , καλό ταξίδι Σπένσερ μας, τρέξε ελευθερος εκεί με τους φίλους σου , θα βρεις πολλούς.

RIP 22.10.19

I miss you my friend, I still see your face amongst the other dogs.

You will always be remembered!

***

Βρέθηκε μόνος, κουλουριασμένος σε μια γωνία, υποσιτισμένος, άρρωστος και τρομοκρατημένος. Οι άνθρωποι της περιοχής τον έδιωχναν, τα σκυλιά της περιοχής του επιτίθoνταν, και αυτός πρώτη φορά βρισκόταν στο δρόμο, μόνος πια, έχοντας εκτελέσει το χρέος του ως εργαλείο. Αποφασίσαμε να τον πάρουμε κοντά μας. Και μετά από λίγες μόνο μέρες στο καταφύγιο, έχοντας νιώσει ασφαλής, ζεστός και χορτάτος, μας έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Μεταμορφώθηκε από κουβαράκι σε έναν χαρούμενο και γεμάτο ενέργεια σκύλο.

Πως μπορείς”άνθρωπε” να είσαι σκληρός? Πώς μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος? Πώς μπορείς να έχεις ευθύνη για παιδιά και ζώα? Μάθε λοιπόν ότι κάναμε ότι μπορούσαμε. Ότι ευχηθηκαμε πολλές φορές να συνέλθει, ότι μέσα μας υποσχεθηκαμε να της βρούμε το καλύτερο σπίτι όταν γινόταν καλά. Όμως δεν προλάβαμε. Και φταις εσύ για αυτό. Εσύ που ήξερες ότι έλιωνε από καρκίνο και επέλεξες να την αφήσεις στο βουνό. Εσύ που ήξερες τι είχε και πέταξες την ευθύνη αλλού. Εσύ που την κακοποιουσες χρόνια και φοβόταν τους άντρες και τα χάδια. Εσύ…… εμείς παλέψαμε αλλά δεν προλάβαμε.

Ο Χρήστος μας σήμερα έφυγε ήσυχα στον ύπνο του, όπως ήσυχος και ευγενικός ήταν όλη του τη ζωή.

7 γεμάτα χρόνια μαζί μας, η πείρα και η σοφία σου, δίδαξαν δεκάδες 4ποδα φιλαράκια που μέσα σ’αυτά τα χρόνια πέρασαν από το Καταφύγιο. Ολοι σε σέβονταν, γιατί ήσουν Δάσκαλος, με την σοφία και την υπομονή σου, την αγάπη σου για τη ζωή και τους ανθρώπους.

Το ΚΑΖ έχασε μέσα σε λίγες μέρες δύο από τα γεροντάκια του. Όταν θα ανοίγουμε την πόρτα να μπούμε θα μας λείψουν τα τριψίματα σου και οι χαρούλες που μας έκανες. Το στρίμωγμα για τα μπισκοτάκια και τις αγκαλιές. Οι ξάπλες σου στον ήλιο. Οι καλοκαιρινές σου βουτιές στις σκυλο-πισινούλες, που τόσο τις λάτρευες.

RIP 20.05.2019