From Vana : My good friend and companion for so many years is since March 16, 2017 at the rainbow bridge. I miss her so much… R.I.P. my sweet and loyal Pampa; until we meet again.

From time to time, people tell me, “lighten up, it’s just a dog,” or “that’s a lot of money for just a dog.” They don’t understand the distance travelled, the time spent, or the costs involved for “just a dog.”

Some of my proudest moments have come about with “just a dog.”
Many hours have passed and my only company was “just a dog”,
but I did not once feel slighted.

θα σε θυμάμαστε πάντα χαμογελαστό, ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε οτι έφυγες απο κοντά μας.

Σε αγαπήσαμε!

R.I.P

“A good dog never dies, he always stays, he walks besides you on crisp autumn days when frost is on the fields and winter’s drawing near, his head within our hand in his old way.” – Anonymous

****

Ο Τζέρσι . H χαρά της ζωής. Το παιδί-χαμόγελο. Το παιδί αγαπώ-ότι-αναπνέει.

Κάποιος κυνηγός έκρινε πως δεν είναι αρκετά καλό εργαλείο, και έτσι ο Τζέρσι βρέθηκε στο δρόμο. Και μετά στο δρόμο μας. Και να’μαστε τώρα εδώ, να ευγνωμονούμε τον κυνηγό που τον παράτησε, και δεν θα δυστυχήσει τελικά. Το αντίθετο, του υποσχεθήκαμε πως θα ζήσει σαν άρχοντας. Σαν φίλος, σαν σύντροφος και σαν μέλος οικογένειας, όχι σαν εργαλείο.

Ψάχνουμε το καλύτερο σπίτι για τον όμορφο. Είναι περίπου ενός έτους

H Μαρίκα μας, ένας από τους πρώτους κατοίκους του Καταφυγίου μας, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας. Ισως επειδή ήταν λίγο φοβική, ίσως επειδή κανείς δεν είχε ζητήσει τόσα χρόνια να της προσφέρει ένα δικό της σπιτικό, ξέραμε ότι η Μαρίκα θα είναι για όλη της την ζωή η δική μας Μαρίκα. Ωσπου ένα πρωί έξαφνα έφυγε από κοντά μας. Μας λείπεις πάντα γλυκό μας κορίτσι, κάθε φορά που μοιράζουμε λιχουδιές και δεν είσαι πια εκεί να πάρεις το μερτικό σου. Η θέση σου στην εμπροσθοφυλακή του καταφυγίου ορφάνεψε, όμως εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί ήσουν το δικό μας κοριτσάκι, η Μαρίκα του Καταφυγίου μας.

We gave you Shelter and you gave us joy

We gave you food when no one else wanted you,  love when no one else was there for you, you gave us loyalty and affection.

You were one of OUR dogs 

We will never forget a single thing about you. 

We will not forget the moments we shared together

R.I.P Marika, we miss you 🙁

****

Η Μέι η Μαγιοπούλα δεν ζει πια εδώ.  Ζει όμως στις καρδιές μας, στις θύμησες που έχουμε από τις ευτυχισμένες της στιγμές και πέρα μακριά, στη γέφυρα του ουράνιου τόξου όπου τρέχει νεαρή, όμορφη και αρτιμελής.  Δεν κλαίμε για την Μέι.  Χαιρόμαστε για τον καιρό που πέρασε κοντά μας και στο σπίτι που την φιλοξένησε τους τελευταίους δύο μήνες και της έδωσαν αγάπη, ασφάλεια και το αίσθημα ότι ανήκει. Κουράστηκε πια η γιαγιούλα.  Με ανθρώπινα μέτρα θα ήταν πάνω από 100.  Και την πήρε ο άγγελος την νύχτα, στο κρεβατάκι της την ώρα που κοιμόταν…
http://www.indigo.org/rainbowbridge_ver2.html

R.I.P Sweet May
“A good dog never dies, he always stays,
he walks besides you on crisp autumn days
when frost is on the fields and winter’s drawing near,
his head within our hand in his old way.”
– Anonymous

***

Εικονική Υιοθεσία

Πώς λειτουργεί

Μέϋ η Μαγιοπούλα, την ονόμασε η κοπέλα που την βρήκε γιατί με το μπήκε στο καταφύγιο ξεκίνησε η Άνοιξη της καινούργιας της ζωής. Μας έρχεται από το Μενίδι και στις φωτογραφίες φαίνεται πώς ζούσε μέσα σε σκουπίδια. Πλάσμα βαθειά πονεμένο και ταλαιπωρημένο. Αφυδατωμένη και πεινασμένη έφτασε στο καταφύγιο και στην αρχή δεν μπορούσε να σηκωθεί και να σταθεί. Τα πλευρά της και τα οστά της λεκάνης της κοντεύουν να τρυπήσουν το δέρμα και δεν πατάει το αριστερό της μπροστινό πόδι. Σηκώνεται μόνο για να φάει και ξαπλώνει πάλι στο σπιτάκι της.

Τι Νίκη Μπακογιάννη και τι Στέφκα Κονσταντίνοβα μου λέτε;  Εσύ Ασπρούλα πηδούσες πολύ πιο ψηλά από τα δικά τους 2 μέτρα και λίγο. Εννιά χρόνια κοντά μας είχες γίνει ένα με μας, ένα με το καταφύγιο. Και κάθε φορά που ήθελες να πας βόλτα, είτε μέχρι το ρυάκι είτε ακόμα και μέχρι τα φανάρια της λεωφόρου, αέρινη και χωρίς φόρα, περνούσες πάνω από τη ψηλή συρτή πόρτα, κορόϊδευες τους άλλους που έμεναν μέσα και γύριζες στα χωράφια και στ’ αμπέλια όσο τράβαγε η ψυχή σου.  Ήσουν ελεύθερο πνεύμα.  Τώρα που έφυγες θα σου πω ένα μυστικό.  Όταν σ’ έβλεπα να πηδάς και να φεύγεις μέσα στ’ αμπέλια, ψιθύριζα ένα άλλο όνομα που σου είχα δώσει.  Σε είχα ονοματίσει “Κυρά των αμπελιών” (που σ’ είδαμε πίσω απ’ το δίχτυ του πευκόδασου να συγυρίζεις με το χάραμα τα σπίτια των αϊτών και των τσοπάνων).
27/1/2016

🙁

In Our Hearts

We thought of you today,

But that is nothing new.
We thought about you yesterday,
And days before that too.
We think of you in silence,
We often speak your name.
Now all we have is memories,
And your picture in a frame.
Your memory is our keepsake,
With which we’ll never part.

-Author Unknown