Μια νεραϊδούλα από κόκκαλα και με κομμένα φτερά…η Wannabe.
Ήρθε σε μας λίγο πρίν τον θάνατο και της μαθαίνουμε να ζεί ξανά.
Όταν σταθεί για τα καλά στα πόδια της, της έχουμε υποσχεθεί μια οικογένεια. Και χατίρια σε νεράϊδες εμείς δεν χαλάμε.

Μιά φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια που είχε μια πιστή σκυλίτσα. Τους λάτρευε, τους προστάτευε, τους αγαπούσε. Ήταν οι άνθρωποι της. Ήταν όλη της η ζωή. Η σκυλίτσα είχε χρυσή καρδιά, ατόφια, τόσο που φαινόταν και στα λαμπερά μάτια της. Με την χρυσή καρδιά του σκύλου μόνο αγαπούσε και τι σημαίνει αχαριστία δεν κατάλαβε ποτέ. Το έζησε όμως, το ένιωσε και αυτό όταν η οικογένεια της αποφάσισε ότι δεν τους ήταν πλέον χρήσιμη και την ξεφορτώθηκε. Το όμορφο χρυσό κορίτσι βρέθηκε στον δρόμο. Απορούσε γιατί και για πολύ καιρό δεν έφευγε από την γειτονιά που ζούσε. Ώσπου αρρώστησε. Εθελόντρια μας την εντόπισε σε κακή κατάσταση, άρρωστη και ταλαιπωρημένη.

Η Αδελαΐδα ήρθε στο Καταφύγιο μας για θεραπεία και να στειρωθεί με σκοπό να γυρίσει πίσω στην περιοχή της, όμως για άλλη μια φορά δεν πήγαινε η καρδιά μας να την αφήσουμε. Υπολογίζουμε οτι είναι περίπου  7-8 ετών, δεν έχει καθόλου δόντια μπροστά και όσα υπάρχουν είναι σπασμένα. Μια ήσυχη, γλυκιά, τρυφερή σκυλίτσα που σίγουρα θα την αγαπήσετε αμα την δείτε απο κοντά. Ψάχνουμε την παντοτινή της οικογένεια, που δε θα σταθεί στο γεγονός ότι χρειάζεται ένα χάπι καθημερινά, αλλά ούτε και στην ηλικία της.

Η μάνα θα μαζέψει τα κομμάτια σου ακόμα κι αν αυτή πονέσει. Θα πεινάσει για να φας εσύ. Η μάνα θεραπεύει με την αγκαλιά και την αγάπη της. Η μάνα ακόμα κι όταν αρρωστήσει, τα παιδιά της θα σκεφτεί. Γιατί η μάνα δεν προδίδει και δεν εγκαταλείπει. Θα πνίξει τον πόνο της, θα κάνει την υπέρβαση για τα παιδιά της. Τέτοια μάνα είναι η Ζίννια. Μια αδέσποτη μάνα που έζησε όσα εμείς δεν φανταζόμαστε, με δυό κουτάβια κολλημένα πάνω της και αυτή να παλεύει με την πείνα, το κρύο και τις αρρώστιες, να αντέχει για αυτά.

Έρευνες λένε πως το 20-25% των ζώων στα καταφύγια είναι ζώα καθαρόαιμα, ζώα κάποιας ράτσας. Πολλά από αυτά έγιναν ξαφνικά ανεπιθύμητα, εγκαταλείφθηκαν για πολύ σοβαρούς (ή όχι και τόσο…) λόγους.
Ζώα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν στα χέρια ανθρώπων, έμαθαν μόνο αυτό και ξαφνικά βρίσκονται μόνα, στον δρόμο. Θα’ναι σαν να πέφτεις στο κενό.
Αυτό έζησε και το αγόρι μας. Αυτό το σόκ, να χάνεις ότι ξέρεις από την μια στιγμή στην άλλη. Και είναι αξιοθαύμαστος γιατί ίσως έχασε τα πάντα, όμως όχι την εμπιστοσύνη και την πίστη του στον άνθρωπο, όχι την χαρά και την ικανότητα του να αγαπά.