Τα μάτια ενός ζώου έχουν την ικανότητα να μιλούν μια σπουδαία γλώσσα” έχει πεί ο Martin Buber και έχει απόλυτο δίκιο. Και τα μάτια της Ina μας δεν μιλούν απλά, σε μαγνητίζουν, σε μαγεύουν, σε ταξιδεύουν. Σε κάνουν να ξεχνάς όπως ξέχασε και αυτή όσα δύσκολα έχει περάσει. Σε κάνουν να απορείς πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μας και εμείς την προσπερνάμε.

Όταν ήρθε o Guy στο καταφύγιο ήταν όλο μούτρα.
Και ποιός θα τον κατηγορήσει για αυτό; Λεϊσμανίαση, ψώρα, πείνα και δίψα. Μετά την θεραπεία του, τώρα που χόρτασε και ξεκουράστηκε, θυμήθηκε πάλι ποιός είναι. Ένα χαρούμενο παιδί που δεν σταματά να χαμογελά, να παίζει και να μας λέει ευχαριστώ, με τον τρόπο που μόνο ο σκύλος ξέρει.

“Να τον προσέχεις τον κοντό γιατί παντού τρυπώνει και χώνεται απρόσκλητος κάτω από το σεντόνι”. Κακοήθειες…Ο Freddy είναι κοντός, δεν το κρύβουμε, αλλά το πολύ πολύ να τρυπώσει στην αγκαλιά σου και να μην ξαναβγεί ποτέ!

Καθένας από μας τους αδέσποτους έχει μια ιστορία.
Ιστορίες που αν μπορούσαμε με λόγια να διηγηθούμε, θα’ ταν σαν μυθιστορήματα. Θα είχαν περιπέτεια, αγωνία, ανατροπές.
Όμως όσο απίστευτη ή όσο κοινή κι αν είναι η ιστορία μας, αυτό που σίγουρα δεν θα άλλαζε θα ‘ταν το τέλος που θα ήθελε κάθε ένας από εμάς να έχει: ένα σπίτι, μια οικογένεια να μας αγκαλιάσει.
Εγώ είμαι ο Cassius και δεν θα σας κουράσω με διηγήσεις. Πέρασα πολλά και δύσκολα.

Η Begonia, σχεδόν παιδί και η ίδια, βρέθηκε με τα δυό μωρά της να πασχίζει να τα μεγαλώσει. Η ίδια αποστεωμένη και τα μωράκια της παχουλά. Φανερό πως είχε θυσιαστεί για αυτά, τα θήλαζε και τα κρατούσε ζεστά ενώ η ίδια κόντευε να εξαφανιστεί από την πείνα και την ταλαιπωρία.