Αγαπημένη μου Μπεμπέκα,
σου γράφω γιατί μου λείπεις.
Και μπορεί να φαίνεται αστείο σε πολλούς που ένα καταφύγιο αδέσποτων ζώων στέλνει γράμμα σ’ένα πρόβατο, αλλά να σου πω…και πότε μας ένοιαξε εμάς τι λένε οι άλλοι;
Μας έμαθες πολλά βρε Μπεμπέ. Μας έμαθες ότι τα πρόβατα, όπως όλα τα ζώα, έχουν όχι μόνο συναισθήματα, αλλά και χαρακτήρα, όπως εσύ, τσαγανό, πείσμα και θάρρος. Διεκδικούν τον χώρο τους σε αυτόν τον κόσμο, που τόσο τα αδικεί.
Άλλαξες την άποψη που είχαμε για τα πρόβατα.
Όμως το πιο σημαντικό, είναι πως άλλαξε η δική σου άποψη για τον άνθρωπο.
Σ’αγαπήσαμε πολύ εδώ Μπεμπέκα. Έκλαψαν όλοι όταν έφυγες και μιλάνε για σένα συνεχώς. Υπήρξες σημαντική.
Και έδωσες πολλά, γιατί ο άνθρωπος μόνο να κερδίσει μπορεί από τα ζώα.
Και ξέρεις κάτι; Τελικά ο κόσμος που όλοι ονειρευόμαστε δεν είναι πολύ μακριά μας Μπεμπέκα, είναι εδώ δίπλα μας, κοντά μας.
Και χωράμε όλοι σε αυτόν.
Αρκεί να το θελήσουμε…
Το σπίτι σου, το ΚΑΖ.

-Η Μπεμπέκα μας ένα βράδυ έπεσε για ύπνο και απλά δεν ξύπνησε ξανά. Και μας λείπει πάρα πολύ.

“Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπει κανείς με την καρδιά.
Με την καρδιά.
Σαν τον Ρόκυ μας. Με την τεράστια καρδιά και τα ομορφότερα μάτια του καταφυγίου.
Το παιδί μας “έφυγε”,πλήρης ημερών, ήρεμος και με εμάς κοντά του. Και μπορεί να μην μπόρεσε να μας δει ποτέ, αλλά ήξερε πόσο τον αγαπήσαμε. Κι αυτό είναι το σημαντικό, η αγάπη,
τίποτα άλλο δεν μετράει όταν φτάσει εκείνη η ώρα.
Και από αυτήν τον χορτάσαμε.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τις εικονικές μαμάδες του, Κατερίνα Π., Νατάσα Χ., Ευαγγελία Φ.,
Ευδοκία Ψ., Μυρτώ Σ. και Μαργαρίτα Μ. που τον στήριζαν και μας βοηθούσαν να του προσφέρουμε ότι χρειαζόταν!
Καλό ταξίδι αγόρι μας και ελπίζουμε εκεί που είσαι τώρα να υπάρχει μόνο φως!
Το ΚΑΖ, το σπίτι σου

****

Αυτό που επιθυμούμε είναι να αφήνουν έξω από την πόρτα του καταφυγίου όποια ιστορία κουβαλούν και μπαίνοντας να ξεκινούν μια νέα ζωή.
Όμως κάποια τραύματα είναι τόσο βαθιά που δεν καταφέρνουν να τα τινάξουν από πάνω τους.
Όπως η Ρέα μας, που ήρθε με προβλήματα υγείας, αλλά και με φόβο για τον άνθρωπο. Δεν μάθαμε ποτέ τι της είχε συμβεί στην προηγούμενη ζωής της.
Η Ρέα “έφυγε”, όμως πρόλαβε στιγμές, στιγμές που χαλάρωσε, που αφέθηκε, έφαγε τις λιχουδιές της, ένιωσε ασφαλής και πάνω απ’όλα ότι την αγαπούν. Και χαμογέλασε.
Κι αυτό είναι που θα κρατήσουμε όταν την σκεφτόμαστε.
Ευχαριστούμε πολύ την γλυκιά Μαριλένα και την μικρούλα Λούνα, που την στήριζαν και της έστελναν την αγάπη τους από το Λονδίνο και την Λουκέρνη.
Αντίο Ρεάκι
Το σπίτι σου, το ΚΑΖ.