Σαν την Αλίκη στην Χώρα των θαυμάτων που περιπλανήθηκε σε έναν κόσμο άγνωστο σε αυτήν, σε έναν κόσμο κάποιες φορές τρομακτικό και ακατανόητο, έτσι και η δική μας Alice, ένα τόσο δα κοριτσάκι, βρέθηκε μόνη, απροστάτευτη και τρομαγμένη. Προσπαθούμε να της δώσουμε να καταλάβει, να νιώσει πως ο κόσμος μας εκτός από αφιλόξενος μπορεί να είναι και όμορφος.

Είναι περίπου 4 χρονών, και μέχρι σήμερα ζούσε σε ένα κλουβί λίγο μεγαλύτερο απ’τον ίδιο. Δεν έτρεξε ποτέ, δεν συναναστράφηκε ποτέ, δεν αγαπήθηκε ποτέ. Για 4 χρόνια ζούσε πάνω σε 9 πλακάκια, και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν κύκλοι γύρω από τον εαυτό του. 4 χρόνια σε 9 πλακάκια. Μπορείς να το διαννοηθείς;

Έχει κάθε λόγο να μας μισεί. Είναι σκύλος όμως, και ξέρει μόνο να αγαπάει. Και από τότε που είναι κοντά μας, αυτό μας μαθαίνει, και αυτός. Ότι οι σκύλοι μόνο να αγαπούν ξέρουν, να συγχωρούν, να εκτιμούν, να ξεκινούν απ’την αρχή. Μαθαίνει να περπατά, να μυρίζει το χώμα, να τρέχει, να νιώθει πως τον αγαπούν, να ζει. Βουτάει σε αγκαλιές σαν να μην υπάρχει αύριο, και χαμογελάει πια με το πιο τεράστιο χαμόγελο που έχεις δει ποτέ.

Η Αριάδνη είναι μια μικρόσωμη σκυλίτσα περίπου 10- 11 ετών.

Ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να μη καταλαβαίνουμε πώς αφήνουν στο δρόμο οι άνθρωποι τα ζώα με τα οποία έχουν περάσει μαζί τους όλη τους τη ζωή.

Η Αριάδνη μας είναι λίγο ντροπαλή και επιθυμούμε να της βρούμε ένα ήσυχο σπίτι για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια που έχει μπροστά της.

H Anne είμαι μια έφηβη, δεν την λές κουτάβι πιά, όμως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι παιδί. Θα παραμείνει γλυκιά και αθώα, θα έχει πάντα ανάγκη την στοργή, θα ζεί για να χώνεται σε αγκαλιές αφού χορτάσει το παιχνίδι, θα χαίρεται και θα διψάει για ζωή όπως μόνο ένα παιδί μπορεί.

Αρχες Γεναρη του ’14 τον έσωσαν…
Ηταν αδεσποτος στην Βαρκιζα και η εθελόντρια που ζούσε εκει, τον έβλεπε συχνα.
Μια μέρα άκουσε κραυγες σκύλου να βγαίνουν απο μια πολυκατοικία.
Έψαξε και τον βρήκε μέσα σε ενα αποθηκάκι με εργαλεία, κλειδωμένο με λουκέτο,  τρομαγμένος είχε σκαρφαλώσει πάνω σε ράφια για να δει έξω απο ενα παραθυράκι. Αστυνομίες, φασαρίες, πανικος.
Κανείς δεν έμαθε για ποιον λογο τον είχαν φυλακισει. Ακολούθησαν γιατροί,θεραπείες, φροντίδα και ελπίδα οτι σύντομα θα έβρισκε σπίτι!
Πέρασαν όμως τα χρόνια και …καμία οικογένεια για τον Ντιέγκο